John Pinamonti is niet direct een naam die in onze contreien veel belletjes zal laten rinkelen. Toch is deze sinds jaren in New York wonende singer-songwriter met "End Of Smith" onderhand al aan zijn vijfde cd op dertien jaar tijd toe en ik ben blij dat ik bij deze de man en zijn muziek heb leren kennen.

Pinamonti is in de eerste plaats een observator die dingen opslaat en er nadien een verhaal weet rond te vertellen. Daarbij gaat hij enige maatschappijkritiek niet uit de weg. Op de opener "end of smith" heeft hij het over de teloorgang van de buurt waar zijn vader in 1953 bij zijn terugkeer uit de Koreaanse oorlog zijn huis bouwde, het huis waarin John is opgegroeid. Ook in "the burrow" wordt hetzelfde thema aangesneden, terwijl hij dan in "300mm man" het moderne racisme in de States zwaar op de korrel neemt en er daarbij fijntjes op wijst dat alle "echte" Amerikanen in feite ook allemaal inwijkelingen zijn.

Muzikaal put Pinamonti zowel uit de country ("subprime blues", het zeer grappige "use me for parts" en "300mm man"), als uit de blues ("spaceman blues"), maar in andere gevallen komt hij met elementen uit beide genres tot een eigen idioom.
John Pinamonti is technisch gezien zeker geen groot zanger en toch heeft zijn stem iets wat mij erg boeit en aanspreekt. Muzikaal zijn zijn songs niet revolutionair, maar stuk voor stuk aangenaam om te beluisteren. Pinamonti bespeelt zelf al een hele rits instrumenten en krijgt ook nog de hulp van een resem bekwame gastmuzikanten.
Er staan op "End Of Smith" enkele echte pareltjes: "it wasn't the rain", "eye on you" en de tedere en intimistische lovesong "mean to me", geschreven omdat zijn vrouw er over kloeg dat hij nooit lovesongs schreef. Pinamonti geeft in dit lied toe dat de het schrijven van zo een lied hem zwaar valt, maar dat hij er toch van uitgaat dat zijn vrouw weet wat ze voor hem betekent. Een kippevelmoment.

Ga even naar de website of de myspace pagina van John Pinamonti en neem de moeite om enkele van zijn songs te beluisteren. Ik ben er zeker van dat dat naar meer zal smaken. ROLA